ΚΑΜΑΡΩΣΤΕ FACE ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ FACEBOOK…

Σιγουρα θα εχετε πετυχει καποιον παππου ή και τον δικο σας να διηγειται ιστοριες της ζωης του. Οι αντιδρασεις σ αυτή την οπτικοακουστικη προσληψη ακολουθουν συνηθως ανιουσα κλιμακωση.

Πρωτα, βαρεμαρα. Οι παππουδες προσπαθωντας να περιγραψουν ένα γεγονος συνηθιζουν να παρεμβαλουν δεκαδες ασχετα σχολια και συμβαντα μεχρι να μπουν στο ψητο. Θελουν να σου πουνε τι εφαγαν το βραδυ και αρχιζουν την ιστορια από τον καιρο που ειχε το πρωι. Μετα τα πρωτα 5 λεπτα αρχιζεις να χανεις τη ροη των γεγονοτων αλλα και την υπομονη σου. Στη συνεχεια, κοιτας δεξια, κοιτας αριστερα και στο βαθος, το βλεμμα σου χανεται, το μυαλο σου αδειαζει και χανεις κάθε δυνατοτητα συγκεντρωσης. Ακολουθει ενας εκνευρισμος, μια νευρικη αντιδραση του οργανισμου σου που επιτεινεται από την αδυναμια σου να αποχωρησεις (θα ηταν αγενες). Τελος, παραδιδεσαι αδυναμος πια να παλεψεις, παραδομενος στις ιστοριες του παππου. Τα βλεφαρα σου βαραινουν, το σωμα σου χαλαρωνει, το μυαλο πεφτει σε ληθαργο…και τοτε ερχονται οι μαγικες λεξεις να σε ξυπνησουν……

«και εκει που ημασταν κρυμμενοι σε ένα κρυσφηγετο πανω στο βουνο, πεταγονται εικοσι γερμανοι και αρχιζουν να μας κυνηγανε. Πιασανε πολλους από μας. Μονο εγω και αλλοι 4 γλιτωσαμε.» ή «και σκαει η ναρκη δεκα μετρα διπλα από μενα. Σκοτωσε 3 φιλους μου και έναν ξαδερφο μου, ενώ εγω εχασα την ακοη από το ένα μου το αυτι» ή «και αναγκαστήκαμε να μεταναστευσουμε στη γερμανια. Εκει εκανα τρεις δουλειες. Δουλευα από το πρωι στις 5 μεχρι τις 9 το βραδυ χωρις διαλειμμα και μη φανταστεις τιποτα απλες δουλειες. Σε αδαμαντορυχεια και χυτηρια χαλκου δουλευα. Το απογευμα δουλευα στα νταμαρια και εσπαγα βραχους για να ξεκουραζομαι.» Αυτές οι φρασεις σε ξυπνουν σαν να σε χτυπα ηλεκτροσοκ. Το σωμα ξεδιπλωνεται, τα αυτια τεντωνονται, τα βλεφαρα ξεσηκωνονται. Η ανια μετατρεπεται σε ξαφνιασμα. Το ξαφνιασμα γινεται θαυμασμος και δεος. Το δεος όμως γινεται τελικα απορια.

«είναι δυνατον να του εχουν συμβει όλα αυτά? Είναι δυνατον να μπορει ένας ανθρωπος να αντεξει τοσα?» αναρωτιεσαι. Εστω και το ένα δεκατο από αυτά να είναι αληθεια είναι αναποφευκτο να αισθανθεις λιγακι παραξενα. Σκεφτεσαι ότι σου βγαινει μια παρανυχιδα ή κοβεσαι σε ένα μαθημα και κλαιγεσαι την ωρα που οι παππουδες στην ηλικια σου δουλευαν σα σκυλια, ηταν μεταναστες μακρια από τις οικογενειες τους ή πολεμουσαν και συνειδητοποιεις ποσο χαλβας εισαι. Αν το δεις συγκριτικα αυτή είναι η θλιβερη πραγματικοτητα. Ειμαστε ολοι τσιχλομαγκες μπροστα τους και αυτό δεν αλλαζει.

Τωρα θα μου πειτε άλλες εποχες. Τωρα δεν εχουμε πολεμους και το βιοτικο μας επιπεδο μας επιτρεπει να εχουμε μια πιο ανετη ζωη χωρις τις στερησεις που μας περιγραφουν οι παππουδες. Αληθεια είναι αυτό αλλα δεν αποτελει δικαιολογια για τον καθιστικό τροπο ζωης μας και για τις ηλιθιες απαιτησεις μας. Το να μη στερεισαι κατι εφοσον εχεις τη δυνατοτητα να το αποκτησεις είναι ένα θεμα αλλα το να τρελαινεσαι να αποκτας ολο και περισσοτερα είναι ένα άλλο.

Η ζωη μας εχει καταντησει να περιστρεφεται γυρω από την υλη, τα θεαματα και το facebook. Κάθε περσυ και καλυτερα που λεει και το ρητο. Ότι εχει να κανει με τη δραση κρινεται ως ανωφελο και περιττο. Ποσες φορες αδιαφορησες για μια πορεία ή μια απεργία επειδη «ετσι κι αλλιως δεν αλλαζει τιποτα ότι και να κανω»?. Ποσες φορες χαρακτηρισες την πνευματικη σου πληροτητα αχρηστη ριχνοντας τα στην πολιτεια που «αδιαφορει για τους νεους και η ανεργία αυξανεται»? Είναι σιγουρα ευκολο να το παιζεις μαγκας πισω από το πληκτρολογιο σου και να βριζεις. Είναι ο ευκολος δρομος να μενεις στη δροσια του σπιτιου παρακολουθωντας από την τηλεοραση σου τη ζωη. Αλλα δεν είναι αρκετο.

Όταν γινεις παππους και αποκτησεις εγγονια, το μονο κατορθωμα που θα εχεις να τους λες είναι ότι σου εκαναν 40 like σε ένα post ή ότι ειχες φιλη την ολγα φαρμακη «μια φορα και έναν καιρο» στο facebook. Αν το καλοσκεφτεις εισαι για γελια. Και γω ειμαι. Ουτε προφητης το παιζω, ουτε διαφορετικος. Αυτά που βριζω, τα κανω και γω. Αλλα τουλαχιστον μετα βριζω και τον εαυτο μου. Σηκω οσο είναι καιρος από το πισι σου, διαβασε, μορφωσου, αθλησου, γινε ανθρωπος ενεργητικος και ανθρωπος της δρασης. Γινε κατι τελος παντων. Όχι τιποτα άλλο, αλλα θα ντροπιαστεις και στα εγγονια σου αν συνεχισεις ετσι!