Α DAY AT WORK

Αποφεύγοντας τις περιττές φανφάρες για την πολυαναμενόμενη και πολυθρύλητη επιστροφή μου που διαδόθηκε ολούθε ως αστικός μύθος, θα αρκεστώ να πω ότι ,ναι διάολε, επέστρεψα πιο μισάνθρωπος, απαισιόδοξος, χολερικός, δηκτικός και γκρινιάρης από ποτές.

Νταξ, δε θα αλλάξει κάτι με αυτά που θα γράψω, αλλά μια δόση κακίας και ρουφιανιάς, δηλητηριώδους υφής μετά χαράς θα αποθέσω στο φτωχό πλην τίμιο κατσαριδομπλογκ.

Ο διάολος έχει κατά γενική ομολογία πολλά ποδάρια και κεφάλια. Και όχι μόνο αυτό. Είναι σα τη Λερναία Υδρα, που κόβεις ένα και φυτρώνουν άλλα 10. Σήμερα λοιπόν θα μολύνω τις οθόνες σας με μια σειρά από πικροχολες, αλλά πέρα για πέρα αληθινές παρατηρήσεις.

Η γραφειοκρατία έχει μόνο οχτρους και κανένα φίλο. Ωστόσο, εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να σε υποβάλουν σε αυτή νομίζω το καταευχαριστιούνται. Τρανό παράδειγμα οι γραφειοκράτες του γραφείου Ερασμους του ΑΠΘ. Ψάχνοντας τα προαπαιτούμενα της δήλωσης αναφερόσαντο τα εξής:

1)Πιστοποιητικό γέννησης, ταυτότητα, διαβατήριο, πάσο, δίπλωμα οδήγησης και οποιοδήποτε ακόμη επικυρωμένο έγγραφο αποδεικνύει ότι εσύ είσαι πράγματι ΕΣΥ (προαιρετικά μπορούν να κληθούν η μητέρα του ενδιαφερόμενου και ο γιατρός που τον ξεγέννησε προς εξακρίβωση στοιχείων- εξέταση οδοντοστοιχίας, αποτυπωμάτων και DNA δεν είναι απαραίτητα)

2)ύψος, σωματικό βάρος (κατά προτίμηση το μ.ο των τελευταίων τριών μηνών μετά από τακτική μέτρηση, τουλάχιστον 8 φορές την ημέρα), νούμερο παπουτσιού, νούμερο παντελονιού και μπλούζας, αγαπημένο χρώμα, αριθμός, ποδοσφαιριστής, είδος μουσικής, συγκρότημα. Επίσης ερωτικά φετίχ και αριθμός σεξουαλικών συντρόφων (απαραίτητα να αναφέρεται χρώμα, θρησκεία και φύλο του συντρόφου)

3)αγαπημένος ήρωας κόμικ, αγαπημένο POKEMON (καλό θα ήταν να προτείνετε και 4 επιθέσεις) , σάιτ που επισκέπτεστε συχνότερα (γελάς ε?) και αγαπημένη ταινία.

4)σύντομο βιογραφικό 4000-6000 λέξεις, αναλυτική βαθμολογία από τη σχολή

5)της Παναγιάς τα μάτια

6)του πουλιού το γάλα

7)ένα αυγό στρουθοκάμηλου (κατά προτίμηση σφιχτό)

8)2 κιλά πλουτώνιο

9)μία σουλφαμίδα

10)μια λευκή τίγρη Βεγγάλης

Αφού με κόπο συνέλεξα τα άνωθεν καταγραφέντα, έσειρα απρόθυμα το έμψυχο κουφάρι μου στα σκαλιά του κτιρίου διοίκησης. Πριν πω οτιδήποτε άλλο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια φήμη που ακούγεται σε εκείνα τα μέρη και μάλλον ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Λέγεται λοιπόν ότι η Έμιλι Μπροντέ, μεγάλη αγγλίδα συγγραφέας του 19^ου αιώνα, βρέθηκε περί τα 1838-1839 στη Θεσσαλονίκη με το πρόγραμμα Εράσμους ως φοιτήτρια και στις 20 Φεβρουαρίου του 1839 βρέθηκε στον πρώτο όροφο του κτιρίου διοίκησης για να ελέγξει μία αίτηση της. Εκείνη τη μέρα ο Αίολος άνοιξε τον ασκό του και οι αέρηδες στάθηκαν ευνοϊκοί για τη συγγραφέα, καθώς μέσα στη μανιασμένη διαμάχη τους εμπνεύστηκε το μετέπειτα αριστουργηματικό της μυθηστόρημα «Τα ανεμοδαρμένα ύψη». Από τότε και κάθε χρόνο μέχρι τις μέρες μας, χορεύουν οι βοριάδες προς τιμήν της, στα ανήλιαγα στενά του διαδρόμου σε ένα ξέφρενο χορό (Ντοντ τράη δις ατ χόουμ). Σήμερα λοιπόν μέσα στην ανεμοθύελλα, αναγκάστηκα να περιμένω κάτι παραπάνω από 2 ώρες για να κάνω το εξής. Να δώσω τα χαρτία μου εκεί για να τα δώσουν αυτοί με τη σειρά τους στη γραμματεία της σχολής μου, που θα τα δώσει στο υπεύθυνο γραφείο Εράσμους κάθε σχολής, που θα τα δώσει με τη σειρά του στους υπεύθυνους καθηγητές! Μ’αρέσει πάρα πολύ που μας φροντίζουν τόσο πολύ. Σχεδόν μας κακομαθαίνουν διάολε. Σκέφτεσαι σε τι κόπο θα μπαίναμε αν έπρεπε να παραδώσουμε τα χαρτιά κατευθείαν στους καθηγητές χωρίς τη δική τους ευγενική, καλόκαρδη και χρησιμότατη διαμεσολάβηση (ή καλύτερα εμπλοκή)?? Ποιός διεστραμμένος σαδιστικός νους κρύβεται πίσω από όλα θα θελα να ξερα, να πάω να του σφίξω γερά (με τα δόντια) το χέρι…

Καλά, θα πεις. Δεν είσαι ο μόνος που τα πέρασε αυτά μωρή γεροντοκόρη. Όλα σου φταίνε σκατόψυχε παλιογρουσούζη. Όχι, δεν είμαι ο μόνος. Σίγουρα όχι ο πρώτος και πιθανότατα ούτε ο τελευταίος. Αλλά όπως η Τύχη ευνοεί του τολμηρούς, έτσι και οι κακοδαιμονία χτυπά τις στραβομούτσουνες γεροντοκόρες που τους φταίνε όλα [σ.σ εμένα δηλαδή (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό)]

Έτσι λοιπόν, όπως είναι λογικό πλέον, βρέθηκα στην ουρά πίσω από ένα τσούρμο γκιόσες (Η πραγματική σημασία της λέξεως είναι η παρδαλή κατσίκα ή προβατίνα, άνω των 6 ετών, που δεν γεννάει πια. Υβριστικά χρησιμοποιείται ως χαρακτηρισμός άσχημης γυναίκας . Κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από τα αλβανικά [αλβ. gjosa, γίδα] slang.gr) που κροτάλιζαν στα τρυφερά αυτιά μου. Ήταν τρεις. Η πρώτη ήταν ξερακιανή σα βγαλμένη από αγροτικές εργασίες στα χωράφια. Έφερε χωριατοεμπριμέ πλεκτό σκούφο της εσχάτης υποστάθμης, πράσινα ξεσκισμένα υποδήματα (απομίμηση Αllstar) και τσάντα ώμου μικρής χωρητικότητας. Τα ούλα της εξείχαν και το αριστερό της αλλήθωρο μάτι δρούσε αυτόνομα ακολουθώντας τη δική του πορεία σε άγνωστη τροχιά. Ήτο μακράν της δεύτερης και η πιο υποφερτη. Η δεύτερη, ήτο μία ευτραφής νεαρά με κακόσχημες γιγαντιαίες γάμπες που διεγράφοντο εντός του κολάν (ναι, ναι κολάν). Το κατά τα άλλα ιδιαιτέρως διακριτό διπλοσάγονο της επισκιάζετο εκ της τζιβοειδούς καψαλισμένης κώμης. Ο χοντρός κοκκάλινος σκελετός των γυαλιών της, φιλότιμα προσπαθούσε να μου αποσπάσει την προσοχή, αλλά ο σκοπός του κατέστη αδύνατος. Τρίτη και φαρμακερή, μια ποώδης και πυγμαιοειδής νεαρά με απροσδιορίστου απόχρωσης μαλλί (κατοικοεδρεύουν στο κεφάλι της το κόκκινο, το ροζ, το φουξ αλλά δε λείπουν το μπορντώ και το βυσσινί ενώ κατά περιοχές ευδοκιμεί και το σκούρο μπλε προς μωβ). Η κυρία αυτή φορούσε παντελόνι φαρδύ και χαλαρό σαν άλλος χίπης, το οποίο μετατρεπόταν σε ομοίωμα αερόστατου κάθε φορά που φύσαγαν οι αέρηδες μέσα από τα δύσμοιρα μπατσάκια της. Μιλούσε γρήγορα και ακατάληπτα. Έγιναν αναφορές σε πειραματική σκηνή και θεατρικές παραστάσεις. Η φαντασία μου θωρακίστηκε αυτομάτως μπροστά στο επερχόμενο Trojan.

Κάτι τέτοιο πρέπει να εννοούσε(http://www.youtube.com/watch?v=E5Qpr2c4tyE)

Και τι πρόβλημα έχεις ρε παλιογρουσούζη πάλι?, θα πεις κανείς…. Δεν είχα μέχρι που οι γκιόσες συνάντησαν 2 φίλες τους στο τέλος της ουράς και προσπάθησαν να τις χώσουν εμβόλιμα εκεί που ίσταντο, παρακάμπτοντας τουλάχιστον 40 άτομα που προηγούνταν, ανάμεσά τους και εμένα. Αποτάθηκα λοιπόν στις παγαπόντισσες και με μειλίχιο ύφος νουθεσίας, παρατήρησα ότι «αν κάνουν όλοι κορίτσια αυτό που κάνατε τώρα, δε θα τελειώσουμε ποτέ. Είναι άδικο για αυτούς που ήρθαν πριν από τις κοπέλες να βρίσκονται πίσω από αυτή στην ουρά.. πριν βιαστείτε να με βρίσετε από μέσα σας αναρωτηθείτε αν θα σας άρεσε να σας το κάνουν αυτό, εκείνοι που προηγούνται. Μάλλον όχι». Η εμβόλιμη νεαρά επέστρεψε στο τέλος της ουράς και απέκτησα τρεις επιπλέον ανθρώπους που επιθυμούν το θάνατο μου. Μετέπειτα αστεία μου για να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα όπως το «Τον φάγαμε το γάιδαρο, στην ουρά θα κολλήσουμε? (αχα καλο ε??)» μάλλον δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα…