Katsa Rides
Σάββατο 17 Μαρτίου 2012
Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012
Α DAY AT WORK
Αποφεύγοντας τις περιττές φανφάρες για την πολυαναμενόμενη και πολυθρύλητη επιστροφή μου που διαδόθηκε ολούθε ως αστικός μύθος, θα αρκεστώ να πω ότι ,ναι διάολε, επέστρεψα πιο μισάνθρωπος, απαισιόδοξος, χολερικός, δηκτικός και γκρινιάρης από ποτές.
Νταξ, δε θα αλλάξει κάτι με αυτά που θα γράψω, αλλά μια δόση κακίας και ρουφιανιάς, δηλητηριώδους υφής μετά χαράς θα αποθέσω στο φτωχό πλην τίμιο κατσαριδομπλογκ.
Ο διάολος έχει κατά γενική ομολογία πολλά ποδάρια και κεφάλια. Και όχι μόνο αυτό. Είναι σα τη Λερναία Υδρα, που κόβεις ένα και φυτρώνουν άλλα 10. Σήμερα λοιπόν θα μολύνω τις οθόνες σας με μια σειρά από πικροχολες, αλλά πέρα για πέρα αληθινές παρατηρήσεις.
Η γραφειοκρατία έχει μόνο οχτρους και κανένα φίλο. Ωστόσο, εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να σε υποβάλουν σε αυτή νομίζω το καταευχαριστιούνται. Τρανό παράδειγμα οι γραφειοκράτες του γραφείου Ερασμους του ΑΠΘ. Ψάχνοντας τα προαπαιτούμενα της δήλωσης αναφερόσαντο τα εξής:
1)Πιστοποιητικό γέννησης, ταυτότητα, διαβατήριο, πάσο, δίπλωμα οδήγησης και οποιοδήποτε ακόμη επικυρωμένο έγγραφο αποδεικνύει ότι εσύ είσαι πράγματι ΕΣΥ (προαιρετικά μπορούν να κληθούν η μητέρα του ενδιαφερόμενου και ο γιατρός που τον ξεγέννησε προς εξακρίβωση στοιχείων- εξέταση οδοντοστοιχίας, αποτυπωμάτων και DNA δεν είναι απαραίτητα)
2)ύψος, σωματικό βάρος (κατά προτίμηση το μ.ο των τελευταίων τριών μηνών μετά από τακτική μέτρηση, τουλάχιστον 8 φορές την ημέρα), νούμερο παπουτσιού, νούμερο παντελονιού και μπλούζας, αγαπημένο χρώμα, αριθμός, ποδοσφαιριστής, είδος μουσικής, συγκρότημα. Επίσης ερωτικά φετίχ και αριθμός σεξουαλικών συντρόφων (απαραίτητα να αναφέρεται χρώμα, θρησκεία και φύλο του συντρόφου)
3)αγαπημένος ήρωας κόμικ, αγαπημένο POKEMON (καλό θα ήταν να προτείνετε και 4 επιθέσεις) , σάιτ που επισκέπτεστε συχνότερα (γελάς ε?) και αγαπημένη ταινία.
4)σύντομο βιογραφικό 4000-6000 λέξεις, αναλυτική βαθμολογία από τη σχολή
5)της Παναγιάς τα μάτια
6)του πουλιού το γάλα
7)ένα αυγό στρουθοκάμηλου (κατά προτίμηση σφιχτό)
8)2 κιλά πλουτώνιο
9)μία σουλφαμίδα
10)μια λευκή τίγρη Βεγγάλης
Αφού με κόπο συνέλεξα τα άνωθεν καταγραφέντα, έσειρα απρόθυμα το έμψυχο κουφάρι μου στα σκαλιά του κτιρίου διοίκησης. Πριν πω οτιδήποτε άλλο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια φήμη που ακούγεται σε εκείνα τα μέρη και μάλλον ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Λέγεται λοιπόν ότι η Έμιλι Μπροντέ, μεγάλη αγγλίδα συγγραφέας του 19ου αιώνα, βρέθηκε περί τα 1838-1839 στη Θεσσαλονίκη με το πρόγραμμα Εράσμους ως φοιτήτρια και στις 20 Φεβρουαρίου του 1839 βρέθηκε στον πρώτο όροφο του κτιρίου διοίκησης για να ελέγξει μία αίτηση της. Εκείνη τη μέρα ο Αίολος άνοιξε τον ασκό του και οι αέρηδες στάθηκαν ευνοϊκοί για τη συγγραφέα, καθώς μέσα στη μανιασμένη διαμάχη τους εμπνεύστηκε το μετέπειτα αριστουργηματικό της μυθηστόρημα «Τα ανεμοδαρμένα ύψη». Από τότε και κάθε χρόνο μέχρι τις μέρες μας, χορεύουν οι βοριάδες προς τιμήν της, στα ανήλιαγα στενά του διαδρόμου σε ένα ξέφρενο χορό (Ντοντ τράη δις ατ χόουμ). Σήμερα λοιπόν μέσα στην ανεμοθύελλα, αναγκάστηκα να περιμένω κάτι παραπάνω από 2 ώρες για να κάνω το εξής. Να δώσω τα χαρτία μου εκεί για να τα δώσουν αυτοί με τη σειρά τους στη γραμματεία της σχολής μου, που θα τα δώσει στο υπεύθυνο γραφείο Εράσμους κάθε σχολής, που θα τα δώσει με τη σειρά του στους υπεύθυνους καθηγητές! Μ’αρέσει πάρα πολύ που μας φροντίζουν τόσο πολύ. Σχεδόν μας κακομαθαίνουν διάολε. Σκέφτεσαι σε τι κόπο θα μπαίναμε αν έπρεπε να παραδώσουμε τα χαρτιά κατευθείαν στους καθηγητές χωρίς τη δική τους ευγενική, καλόκαρδη και χρησιμότατη διαμεσολάβηση (ή καλύτερα εμπλοκή)?? Ποιός διεστραμμένος σαδιστικός νους κρύβεται πίσω από όλα θα θελα να ξερα, να πάω να του σφίξω γερά (με τα δόντια) το χέρι…
Καλά, θα πεις. Δεν είσαι ο μόνος που τα πέρασε αυτά μωρή γεροντοκόρη. Όλα σου φταίνε σκατόψυχε παλιογρουσούζη. Όχι, δεν είμαι ο μόνος. Σίγουρα όχι ο πρώτος και πιθανότατα ούτε ο τελευταίος. Αλλά όπως η Τύχη ευνοεί του τολμηρούς, έτσι και οι κακοδαιμονία χτυπά τις στραβομούτσουνες γεροντοκόρες που τους φταίνε όλα [σ.σ εμένα δηλαδή (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό)]
Έτσι λοιπόν, όπως είναι λογικό πλέον, βρέθηκα στην ουρά πίσω από ένα τσούρμο γκιόσες (Η πραγματική σημασία της λέξεως είναι η παρδαλή κατσίκα ή προβατίνα, άνω των 6 ετών, που δεν γεννάει πια. Υβριστικά χρησιμοποιείται ως χαρακτηρισμός άσχημης γυναίκας . Κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από τα αλβανικά [αλβ. gjosa, γίδα] slang.gr) που κροτάλιζαν στα τρυφερά αυτιά μου. Ήταν τρεις. Η πρώτη ήταν ξερακιανή σα βγαλμένη από αγροτικές εργασίες στα χωράφια. Έφερε χωριατοεμπριμέ πλεκτό σκούφο της εσχάτης υποστάθμης, πράσινα ξεσκισμένα υποδήματα (απομίμηση Αllstar) και τσάντα ώμου μικρής χωρητικότητας. Τα ούλα της εξείχαν και το αριστερό της αλλήθωρο μάτι δρούσε αυτόνομα ακολουθώντας τη δική του πορεία σε άγνωστη τροχιά. Ήτο μακράν της δεύτερης και η πιο υποφερτη. Η δεύτερη, ήτο μία ευτραφής νεαρά με κακόσχημες γιγαντιαίες γάμπες που διεγράφοντο εντός του κολάν (ναι, ναι κολάν). Το κατά τα άλλα ιδιαιτέρως διακριτό διπλοσάγονο της επισκιάζετο εκ της τζιβοειδούς καψαλισμένης κώμης. Ο χοντρός κοκκάλινος σκελετός των γυαλιών της, φιλότιμα προσπαθούσε να μου αποσπάσει την προσοχή, αλλά ο σκοπός του κατέστη αδύνατος. Τρίτη και φαρμακερή, μια ποώδης και πυγμαιοειδής νεαρά με απροσδιορίστου απόχρωσης μαλλί (κατοικοεδρεύουν στο κεφάλι της το κόκκινο, το ροζ, το φουξ αλλά δε λείπουν το μπορντώ και το βυσσινί ενώ κατά περιοχές ευδοκιμεί και το σκούρο μπλε προς μωβ). Η κυρία αυτή φορούσε παντελόνι φαρδύ και χαλαρό σαν άλλος χίπης, το οποίο μετατρεπόταν σε ομοίωμα αερόστατου κάθε φορά που φύσαγαν οι αέρηδες μέσα από τα δύσμοιρα μπατσάκια της. Μιλούσε γρήγορα και ακατάληπτα. Έγιναν αναφορές σε πειραματική σκηνή και θεατρικές παραστάσεις. Η φαντασία μου θωρακίστηκε αυτομάτως μπροστά στο επερχόμενο Trojan.
Κάτι τέτοιο πρέπει να εννοούσε(http://www.youtube.com/watch?v=E5Qpr2c4tyE)
Και τι πρόβλημα έχεις ρε παλιογρουσούζη πάλι?, θα πεις κανείς…. Δεν είχα μέχρι που οι γκιόσες συνάντησαν 2 φίλες τους στο τέλος της ουράς και προσπάθησαν να τις χώσουν εμβόλιμα εκεί που ίσταντο, παρακάμπτοντας τουλάχιστον 40 άτομα που προηγούνταν, ανάμεσά τους και εμένα. Αποτάθηκα λοιπόν στις παγαπόντισσες και με μειλίχιο ύφος νουθεσίας, παρατήρησα ότι «αν κάνουν όλοι κορίτσια αυτό που κάνατε τώρα, δε θα τελειώσουμε ποτέ. Είναι άδικο για αυτούς που ήρθαν πριν από τις κοπέλες να βρίσκονται πίσω από αυτή στην ουρά.. πριν βιαστείτε να με βρίσετε από μέσα σας αναρωτηθείτε αν θα σας άρεσε να σας το κάνουν αυτό, εκείνοι που προηγούνται. Μάλλον όχι». Η εμβόλιμη νεαρά επέστρεψε στο τέλος της ουράς και απέκτησα τρεις επιπλέον ανθρώπους που επιθυμούν το θάνατο μου. Μετέπειτα αστεία μου για να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα όπως το «Τον φάγαμε το γάιδαρο, στην ουρά θα κολλήσουμε? (αχα καλο ε??)» μάλλον δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα…
Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012
E φορ eξεταστική! Part 1
rejected: Εξεταστική: Περίοδος περισυλλογής και εσωτερικών αναζητήσεων.
Μετά από λίγο καιρό, τόσο απειροελάχιστο σαν μια μικρή νιφάδα χρόνου που δεν έγινε ποτέ αντιληπτή, η κατσαρίδα επιστρέφει. Όπως ο φοίνικας, αναγεννήθηκε από τις κεραίες της για να μας πει μία ακόμα ιστορία...
Το σκηνικό: Πριν την αρχή της εξεταστικής, πλησιάζει ο καιρός του πρώτου μαθήματος.
Τα Χριστούγεννα υπήρξαν καταστροφή από άποψη διαβάσματος. Όλες οι ελπίδες για επανάληψη,μελέτη,μάθηση έγιναν γέμιση της τροφαντής γαλοπούλας, αφρόγαλο στον καφέ, παγάκι στο ποτό ,άχνη στον κουραμπιέ, κάηκαν σαν τα κούτσουρα στο τζάκι. Τα σχέδια πρωινού ξυπνήματος έδυσαν πριν καν ανατείλουν παραδομένα στα αμαρτωλά χέρια της νύχτας.
Αφού λοιπόν το τσουνάμι της πρωτοχρονιάτικης διασκέδασης παρέσυρε στο βυθό της καλοπέρασης κάθε άισθημα υποχρέωσης διαβάσματος χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος, έρχεται η ώρα αναχώρησης από την οικογενειακή εστία.Ο λόγος; Να μαζέψω τα ασυμάζευτα.
"Συγγνώμη που φεύγω τόσο νωρίς,έχω πολύ διάβασμα,δεν μπορώ να συγκεντρωθώ εδώ."
Η μεγάλη αλήθεια της ζωής, γραμμένη σε έναν πάπυρο στην κορυφή του Machu Pichu (pikachu raichu...τι έλεγα,α ναι) αναφέρει:
"Ουδείς φοιτητής εδιάβασεν, αμέσως μετά των διακοπών."
Κάθε φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του περνά τουλάχιστον μια βδομάδα ανελέητου ξυσίματος μετά τις διακοπές. Έτσι, γιατί μπορεί.
Ερχόμαστε λοιπόν στο σημείο που ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση.
10 μέρες πριν: "500 σελίδες σε 10 μέρες.θα βγάζω 70 σελίδες τη μέρα,πρωί-απόγευμα θα μου μείνει και χρόνος για επανάληψη."
Ευχαριστημένος από τον τέλειο προγραμματισμό μου,περνάω την υπόλοιπη μέσα σε φάση αλαλούμ.Κατά τις 10..."πω φακ, τίποτα σήμερα.Δεν πειράζει, θα σηκωθώ αύριο πιο νωρίς απ'τον κόκορα, πριν βγει αυτός ο πούστης ο ήλιος. Θα 'χω τελειώσει πριν το μεσημερι."
Επόμενη (9 μέρες πριν): Ξυπνάω κατά τις 1. Ο πούστης έχει βγει και μου δείχνει επιδεικτικά το μεσαίο δάχτυλο.
"Καλώς το μαλάκα.Άργησες." |
"γαμώτο. Τρώω και ξεκινάω το απόγευμα.YEAH!"
Nom nom nom,το ωραίο μου φαγητάκι, φτιάχνω την καφεδάρα μου και χαλαρώνω ίντερνετ για τη χώνεψη. "ααααα αυτά είναι,χωνευ...ωχ,πότε πήγε εφτά;!πΦΦΦΦ,ξεκινάω, μέχρι δώδεκα θα 'μαι κομπλέ."
Μισή ώρα μετά και κάτι μέσα στο κεφάλι μου φωνάζει μου ξύνει το κρανίο από μέσα."Τι διάολο",μονολογώ.Αα ναι. Είναι ο εγκέφαλος σου,ενοχλήθηκε που τον ξύπνησες.
Διαβάζω άλλο ένα τέταρτο."φτάνει διάλειμμα,ίσως αν μπώ λίγο facebook...noooo! 2 ώρες pointless internet use.
Κατά τις 10+ πιάνω επιτέλους βιβλίο. 10 λεπτά μετά,τηλέφωνο:
-έλα ρε,ποτό κατά 11;
-ναι αμέ.
-οκ τα λέμε.
-μπαι.
Τι σκατά έγινε μόλις;
Επόμενη (8 μέρες πριν): Ξυπνάω 2 και πεινάω.Αλλά έχω και άγχος.Σήμερα πρέπει να βγ'αλω 200 σελίδες. 70 από σήμερα κι άλλες 130 από χτες και προχτές. τέλεια...
Τρώω,φτιάχνω καφέ,πίνω γρήγορα κι αρχίζω.
Δε θα 'ταν τέλεια να πώ ότι "ναι,κι από τότε στρώθηκα,ξεκωλώθηκα και το πέρασα το κωλομάθημα." Ναι θα ήταν πολύ μουτιβεητινγκ.
Δυστυχώς για σας (και κυρίως για μένα) καταλήγω να χαζεύω επιτυγχάνοντας μια συγκέντρωση 20 λεπτών/ώρα.Σε διεθνείς μονάδες (ΙU). Εν πάση περιπωσει διαβάζω καμια ώρα παραπάνω από χτες.Γιούχουυυ!
Για να μην τα πολυλογώ ο ίδιος ρυθμός βελτίωσης συνεχίζεται και τις υπόλοιπες μέρες.Which brings us one day before the exam.
Ξυπνάω και πάλι δώδεκα...
Και σήμερα χαζεύω αλλά κάτι έχει αλλάξει,oh yes επιτέλους στρώθηκα! Γιατρεύτηκα,ναι!(αμδε)
Φτάνει 12 το βράδυ και μου μένουν 50 σελίδες + επανάληψη.
Έρχεται κάποτε η στιγμή που κάθε ένας από μας θα ξεστομίσει τις τρομακτικές λέξεις.
"Γάμα τα,δεν κοιμάμαι. ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ ΣΕΡΙ."
Διαβάζω σα ζόμπι στουπώνοντας πληροφορίες τελευταίας στιγμής σε μια φοβερή μάχη με το χρόνο,όταν το επόμενο πρωί...
yeah, είμαι έτοιμος |
η συνέχεια έρχεται... (του χρόνου πάλι)
Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011
Ειχα καιρο τωρα που ηθελα να γραψω στην ψοφια κατσαριδα.Αλλα δεν εβρισκα τι.Τοτε λοιπον σα μαννα εξ'ουρανου έπεσε,οπως το μηλο στο κεφαλι του Νιουτονα, ετουτο εδω το διαμαντακι:
"Όταν ήμουν μικρos δεν είχα iphone, ούτε laptop ούτε PSP. Έπαιζα όλη μέρα κρυφτό σχοινάκι, ποδήλατο. Πήγαινα σπίτι όταν νύχτωνε. Η μαμά μου δεν με έπαιρνε τηλέφωνο, απλά μου φώναζε από το σπίτι. Αντί για facebook είχα μόνο τους φίλους της γειτονιάς μου. Δεν είχαμε dettol αλλά παίζαμε στη λάσπη. Κάθε μέρα βλέπαμε tom&jerry και όχι τα ξέκ*λα και τους μλκς των πρωινών εκπομπών. Χαρούμενη παιδική ηλικία.! Ανέβασε το κι εσύ στο προφίλ σου"
Fuck That Shit |
"Επαιζα κρυφτο,σχοινακι ποδηλατο".
Τωρα παιζω με το πουλι μου και με τους ανθρωπους.Α, και πες μου λιγο πως παιζεται το ποδηλατο.
"Βλεπαμε Τομ κ Τζερι κι οχι ξεκωλα πρωιναδικων."
Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 4 Ιουνίου 2011
Σάββατο 21 Μαΐου 2011
Θωμα εισαι σπιτι???
"φτου σου αγορι μου" σκεφτηκα, "εισαι πολυ μαναρι". |
Αφου θαυμασα αυτον τον εκρηκτικο συνδυασμο εξωτικης ομορφιας και περισσης ανδρειας φωναξα χωρις να χασω αλλο χρονο τον πιλοτο του τζετ.
-Ειμαστε ετοιμοι?,ρωτησα.
-Φυσικα κυριε, απαντα εκεινος με ευγενια.
-Ωραια ας ξεκινησουμε λοιπον!
Επιβιβαζομαι και μετα απο λιγα λεπτα ειμαστε στον αερα.Το ηλιολουστο πρωινο χαιδευε απαλα τις φτερουγες του αεροπλανου καθως αυτο πετουσε πανω απο τα συνεφα.Σε λιγο φανηκε η αεροσυνοδος:
<<Τα παρει κατι το κυριο??>>με ρωτα με ναζι. |
-Ενα ουισκι με παγο,της λεω.Και βαλε λιγη μουσικη...
Αφου με σερβιρε εξαφανιστηκε στο πισω μερος.Γρηγορα ακουστηκαν οι πρωτες νοτες της παραδεισενιας πολης.
<<Φτασαμε >>σκεφτηκα.Πρωτη σταση Ιταλια.
Μικρη βολτα στα στενα της πολης και αμεσως ενιωσα την αναγκη για την πικρη γευση του espresso,το δηλητηριο που σε κανει να φερεσαι λες και καταπιες δυναμιτη. Γεματος ενεργεια λοιπον ειχα ορεξη για ξεναγηση.Ποιο ειναι λοιπον το μερος που προσφερεται περισσοτερο...
Περπατησα και περιπλανηθηκα για aρκετη ωρα μεσα στο πιο θαυμασιο δημιουργημα της χωρας,το Κολοσσαιο.
Σκεφτηκα ποσοι ανθρωποι εχασαν τη ζωη τους και ποσοι δοξαστηκαν στην αρενα του επιβλητικου μνημειου.
Η ομορφια και η αγριοτητα του ανθρωπου στο μεγαλειο της.Ο θανατος του ενος,η σωτηρια του αλλου.Τραγικες στιγμες που περναν σαρκα και οστα για να ψυχαγωγουν τα πληθη μεσα σε ενα αριστουργημα αχιτεκτονικης.
Χαμενος λοιπον καπου αναμεσα σε 70 π.Χ. και σημερα ακουσα την κοιλια μου να γουργουριζει.
Μου φωναζε για τη λαχταριστη λιχουδια των Ιταλων.Αφου εκατσα λοιπον σε ενα γραφικο <<ριστοραντε>> απηλαυσα την πιο νοστιμη μακαροναδα της ζωης μου μαζι ενα κομματι ζεστης πιστας και σκορδοψωμο...
<<Ωρα να πεταξουμε ξανα>>
Πισω στα συννεφα με το αεροπλανο να διασχιζει τον ατλαντικο η μερα εμοιαζε ατελειωτα υπεροχη.Το δειλινο ειχε παρει το πανεμορφο βυσσινι χρωμα του σαν πινακας ζωγραφικης...
αποκοιμηθηκα ακουγοντας το ασμα του Robbie Williams
<<Ναι...θελω να τα νιωσω ολα σημερα>>.
Ξυπνησα μετα απο λιγη ωρα και με χαρα διαπιστωσα οτι δεν ειχε ακομη νυχτωσει.Χαρουμενος κι ετοιμος να γευτω καθε στιγμη κοιταξα κατω:
Το Grand Canyon απλωνοταν στα ποδια μου και για μια στιγμη ενιωσα οτι αιωρουμουν πανω του.Ο τροπος που οι τελευταιες ακτινες του ηλιου γλιστρουσαν πανω στα αποκρημνα βραχια με εκανε να αντριχιαζω.Η μαγεια των χρωματων...η μαγεια της φυσης,ποσο μικροι φαινομαστε μπροστα της!
Το ταξιδι συνεχιστηκε μεχρι που η νυχτα απλωσε παντου το πεπλο της.Σε λιγη ωρα ειχαμε φτασει.
Rio de Janeiro |
Στο λιμανι του Ριο Ντε Τζανειρο.Φανταχτερο,πικαντικο με τον αερα της θαλασσασς να με δροσιζει.Ακριβως αυτο που ηθελα.Ζωντανο!Καθισα για λιγο και παρατηρουσα τον κοσμο που περνουσε
ειχε τοση ζεστη που αναγκαστηκα να βγαλω το αρμανι πουκαμισο που φορουσα |
Πλανεμενος απο αυτο το πλασμα της νυχτας εμεινα να κοιταζω το κενο.
Θα ιδωθουμε ξανα,το νιωθω.Επειτα απο αυτην την τελευταια εμπειρια γυρισα στο αεροπλανο.Σε ολο το ταξιδι το μυαλο μου ηταν αλλου.Ειχε μεινει ακομη στην ιδια θεση,στο λιμανι,να κοιτα εκεινα τα ματια...
"Ναι,σιγουρα θα ιδωθουμε ξανα". |
Υστερα απο μερικες ωρες γυρισαμε πισω.Η νυχτα κρατουσε ακομη καλα τα ηνια και οι δρομοι της πολης πιο σκοτεινοι απο ποτε.
Η ωρα των συγκινησεων περασε.
Τα χρωματα ξεθωριασαν.Οι ερωτες θα περιμενουν.
Πριν ξημερωσει υπαρχει χρονος.
Χρονος για να βγαλω τη μασκα της καθημερινοτητας.
Χρονος για να συνεχισω αυτο που αρχισα.Το καθηκον με καλει για αλλη μια φορα κι εγω το χω αναγκη...