Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

I'M BACK

Η μεγαλη στιγμη εφτασε. Ναι καλα καταλαβατε. Ο πολυαγαπημενος σας αγιος-ταρζαν επεστρεψε. Οπως ο Αρνολντ(ο Σβαρτζενεκερ ντε) στον Εξολοθρευτη 3!! Μπορω να πω πως παρολο που ελειψα σχεδον ενα μηνα και εχασα καθε επαφη απο τον πολιτσμο(καλα υπερβαλλω..) και παροτι μου λειψαν αρκετα σημαντικα πραγματα(οπως το facebook) ειμαι σε θεση να πω οτι δεν με πειραξε και πολυ. Για να ξεκαθαρισω τη θεση μου θελω να πω πως αυτο που μου ελειψε περισσοτερο μα περισσοτερο απ ολα(και περα απο την ολη πλακα) ηταν οι κολλητοι μου. Γιατι η φιλια, η πραγματικη φιλια, ειναι ο,τι μα ο,τι πιο ιερο υπαρχει(αλλα αυτο θα το αναλυσουμε καποια αλλη στιγμη).

Λοιπον για να μην σας κραταω σε αγωνια...(ναι καλα..στα @@ σας που ημουν και τι εκανα..αλλα εγω θα τα πω στα δικα μου@@)ολον αυτον τον καιρο που ελειπα ημουν στο χωριο. Οχι στο οποιοδηποτε αλλα στο μαγευτικο Αργυρο Πηγαδι Αιτωλοακαρνανιας(ειμαστε και στο facebook..μπορειτε να μας βρειτε αρκει να πληκτρολογισετε Αργυρο Πηγαδι Δημου Θερμου Αιτωλοακαρνανιας). Ενα μαγευτικο καταπρασινο τοπιο, μεσα στα βουνα, με θεα που δεν εχετε δει ουτε στα πιο τρελα σας ονειρα. Αφου εφτασα μετα απο ενα 7ωρο ταξιδι (ελαφρος ζαλισμενος λογω καποιας ποσοτητας αλκοολ στο αιμα μου) ταλαιπωρημενος και εξαντλημενος με περιμενε η καλη μου γιαγιακα με ενα πλατυ χαμογελο. Μετα απο μια 3ωρη συναντηση με τον Μορφεα ειπα να κανω την πρωτη μου εμφανιση στην πλατεια του χωριου οπου βρισκεται και το καφενειο μας. Το παραδοξο ειναι οτι παρα τα δεκα χρονια που πηγαινω στο χωριο παντα υπαρχουν οι παππουδες και ενιοτε και οι γιαγιαδες οι οποιοι μου κανουν την ιδια ερωτηση: "τινος εισι συ παιδακι μ?" Αντε εξηγα τωρα στον παππου τινος εισαι. Παντως εχουν την φαση τους τα παππουδια. Ακους τις διαφορες ιστοριες που εχουν να σου πουν απ τον πολεμο(κυριως οι παππουδες σ αυτον τον τομεα) ή καποια ιστορια σχετικα με το πως παντρευτηκε ο ταδε την ταδε(ασχετα αν αυτα στα χουν πει αλλες 150 φορες και προκειται να τις ακουσεις αλλες 50 μεχρι να φυγεις). Επισης ειναι ωραιο να καθεσαι να κουτσομπολευεις (κυριως με τις γιαγιαδες). Εκει που δεν πιανονται ειναι στην δηλωτη(δεν πιστευω να μην γνωριζει καποιος απο σας δηλωτη?). Εκει ειναι το μεγαλο σοου ειδικα οταν καποιος κανει καποια λαλακια. Φωναζουν βριζουν αλλα στο τελος συνεχιζουν ακαθεκτοι.

Ενας ακομη λογος για τον οποιο γουσταρω σαν τρελος το χωριο μου ειναι η παρεα η οποια υπαρχει κει πανω. Ημασταν μια παρεα γυρω στα 20 ατομα αλλα τελικα καταληγαμε 5-6 μαντραχαλοι στην πλατεια καθομασταν και να λεμε ο,τι μας κατεβαινει στο κεφαλι και φυσικα πιναμε και τις μπυριτσες μας. Ειναι αυτο που λενε καλη παρεα να υπαρχει.... Και μπορω να πω πως φετος ηταν απ τις καλυτερες παρεες!!! Δεθηκα με τα παιδια οσο καμια αλλη φορα. Ενα ακομη καλο ειναι τα κερασματα που πεφτουν οταν βρισκεσαι στο χωριο. Δεν ξερω. Ειναι σαν εθιμο να το πω, μαλλον σαν υποχρεωση αλλα παντα ειναι ωραιο!!! Το κακο δυστυχως, το μεγαλυτερο μειονεκτημα του χωριου ειναι οτι μας λειπουν τα κοριτσια. Σ αυτη την παρεα των 20 ατομων τα 5 ηταν κοριτσια απ τα οποια τα 2 ηταν τα καλα...

Φυσικα δεν θα μπορουσα να ξεχασω τις διαφορες εκδηλωσεις και το μεγαλο πανηγυρι που γινονται τα οποια και αυτα εχουν τη φαση τους. Φετος ειχαμε αρκετες αναβασεις στις οποιες δυστυχως δεν μπορεσα να παω. Στο πανηγυρι ομως ηταν το κατι αλλο. Υπηρχε μια καταπληκτικη ορχηστρα οπου τα μελη της ηταν το ενα καλυτερο απο το αλλο(μιλαμε κατι γυφτοι να τους πιεις στο ποτηρι.. μια γυρα αν εκανα στα γαβ-γαβ[τα σκυλαδικα ντε] της Λαρισας θα εβρισκα καλυτερους...

Λοιπον για να μην σας ζαλιζω αλλο.. Εν ολιγοις αυτες ηταν οι διακοπες μου, απ τις καλυτερες, και αυτος ηταν ο λογος ο οποιος ημουν μακρια σας. Αλλα μην ανησυχειτε.. Τωρα θα ειμαι κοντα σας περισσοτερο καιρο. Θα με βαρεθειτε...

Και για να δειτε αυτα που σας περιγραφω τοση ωρα.. http://sites.google.com/site/argyropigadigr/ η σελιδα μας
http://www.facebook.com/home.php?#!/group.php?gid=111749785548899&ref=ts το γκρουπακι στο ιντερνετ

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

ΣΤΑ ΖΩΑΔΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΤΗ ΦΩΝΟΥΛΑ ΣΟΥ ΧΑΛΑΣ
Αφου εκτελεσα ασκησεις ηρεμιας (περιελαμβαναν: εισπνοες-εκπνοες μανικιουρ πεντικιουρ, κουρα ομορφιας, τσαι του βουνου και shopping therapy) καταφερα να τιθασσευσω εν μερει την ενγενει επιθετηκοτητα μου, κατορθωσα να καταπνιξω το θυμικο μου,να αλυσοδεσω τις εκδικητικες μου τασεις και να τις εξοβελισω στα Ταρταρα της Ληθης. (τι ειπα παλιι πψψψ)
Επειτα, αφου κατεβαλα οξυ πνευματικο μοχθο, αφου υπεβληθην σε βαθεία ενδοσκοπηση, εντονο ψυχοπνευματικο αυτοελεγχο και μακρα φιλοσοφικη αναζητηση εφτασα σε μια τελεια αναλογια σε ενα αναλλοιωτο αξιωμα με καθολικη ισχυ, αδιαβλητο στο χρονο, ενα ανεκτιμητο κληροδοτημα για τις νεες γενιες!
Η ορεξη μου να διαβασω ειναι σαν την δυσκοιλιοτητα. Κανει δηλαδη την εμφανιση της τοσο συχνα οσο η διαθεση σε ενα δυσκοιλιο να ενεργηθει. Επομενως, το να εχω ορεξη να διαβασω και να μη μου το επιτρεπουν εξωτερικες συνθηκες ισοδυναμει με την επιθυμια ενος δυσκοιλιου να ικανοποιησει τις εντερικες του προσκλησεις και να μη δυναται να βρει αποχωρητηριον! (τωρα μπορειτε να υποκλιθειτε).
Καλα καταλαβες πιστε μου αναγνωστη! Χρησιμοποιω ξανα ενα πραγματικο γεγονος ως εφαλτηριο για να σας μεταδοσω αποσταγματα της απεραντης σοφιας μου. Το συμβαν λοιπον περι ου ο λογος, ελαβε μερος στην κενρικη βιβλιοθηκη του ΑΠΘ. Ενα μερος, οπου εκκολαπτονται οι επιστημονες του μελλοντος, η γνωση γινεται παιχνιδι, ο φοιτητης ανακαλυπτει τις κλισεις του, βιωνει την επιστημονικη ζωη και προσθετει πολυτιμες πληροφοριες στη γνωστικη φαρετρα του (λογικο ειναι να αισθανεσαι ταπεινος μπροστα μου με αυτα που διαβαζεις). Μπορει να υπερεβαλα λιγακι αλλα δεν ειρωνευομαι. Πραγματι ειναι ενα πολυ ωραιο μερος για να διαβασεις η βιβλιοθηκη αρκει να μη βρισκονται σε αυτη καποια ζωα που νομιζουν οτι προκειται για νυφοπαζαρο.
Πηγαινω λοιπον σημερα στη βιβλιοθηκη με ορεξη να διαβασω και ενω στην αρχη ολα ειναι τελεια και οι σελιδες φευγουν νερακι, αρχιζουν συντομα οι παρεμβολες. Ενας εν δυναμει μαθηματικος περιτριγυρισμενος απο εκφυλα ενδεδυμενες συμφοιτητριες του, νομιζει πως βρισκεται στο πανηγυρι του χωριου του. Και δωστου φωνες, δωστου χειρονομιες και ξεσπασματα.... Η πρωτη μου αντιδραση ενα ξεροβηχας (γκουχου γκουχου)...Ο νεανιας δε φαινεται να ενοχλειται....Υστερη αντιδραση μου, το γνωστο χτυπημα στυλου στο γραφειο (οπως εκαναν οι καθηγητες στο σχολειο). Τιποτα. Ο νεανιας επιμενει να με γραφει στα φρυδια του. Το αποκορυφωμα ομως ερχεται αργοτερα οταν χτυπα το κινητο του, το οποιο οχι μονο σηκωνει μεσα στη βιβλιοθηκη, οχι μονο δεν ειναι συντομος και χαμηλοφωνος αλλα με τη γαιδουροφωναρα του ταραζει το συμπαν "ελα ρε μαλακα, σταση ευζωνων κατεβα, αλλα απο την απεναντι, ναι θα συναντηθουμε σε ενα μισαωρο. Ααα τη εθνικη την ειδες χτες?? ο βλακας ο Ζησης εινα για πολλες σφαλιαρες....". Εκει του ριχνω το πρωτο αγριοκοιταγμα και χαμηλωνει ελαχιστα τα ντεσιμπελ του. Κλεινει το τηλεφωνο, και εκει που λεω θα ησυχασουμε ρωταει τη συμφοιτητρια του "πως λυνεται αυτη η ασκηση??" και αρχιζουν να ανταγωνιζονται ποιος μπορει να φωναξει πιο δυνατα στο παιχνιδι "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΣ". Ο ανταγωνισμος μεγαλος. Η αγωνια εχει χτυπησει κοκκινο και αδρεναλινη βρισκεται στα υψη...μεχρι να παω εγω ο σπαστικος (κατ αυτους) και να τους πω "παιδια δεν ξερω πως εχετε συνηθισει να διαβαζετε...μπορει να θελετε φασαρια, μουσικη, γεωτρυπανα να δουλευουν διπλα σας αλλα εγω θελω απολυτη ησυχια και επειδη ειστε στη βιβλιοθηκη την απαιτω...χτυπω διακριτικα το στυλο ξεροβηχω, αλλα εσεις με γραφετε..". Σιγα τι καναμε η απαντηση τους. Μαζευω τα πραγματα μου βλαστημωντας και φευγω για να μην τους δειρω..
Πολλες φορες αναρωτιεμαι αν πραγματι ο ανθρωπος ειναι κατα κανονα ανωτερος απο τα ζωα... Το σκυλι που γαβγιζει αν το μαλωσεις, ισως ξαναγαβγισει. Αλλα αν το ξαναμαλωσεις θα το βουλωσει. Μερικοι ανθρωποι ομως οτι και να τους πεις δεν εχουν ουτε τη διακριτηκοτητα ουτε την ευθιξια να το βουλωσουν...