ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ 22 ΜΑΝΤΡΑΧΑΛΟΙ ΠΟΥ ΚΗΝΥΓΑΝΕ ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ…..

Τυχαινει πολλες φορες η ανθρωπινη φυση να είναι τοσο υπερπροστατευτικη που καταντα αυτοκαταστροφικη. Το διαφορετικο, το αντιθετο, το παραξενο για τις παραστασεις και τις εμπειριες μας γινεται κατακριτεο και αλλοπροσαλλο. Χειροτερα, το ανωτερο, το ρηξικελευθο ή το δυνατοτερο γινεται αντικειμενο χλευης και ειρωνικης κακοπροαιρετικης κριτικης. Σε ολους μας εχει τυχει για παραδειγμα να ζηλεψουμε κατι ανωτερο πνευματικα σωματικα ψυχικα, δεν εχει σημασια, και να προσπαθησουμε να το μειωσουμε ώστε να αναδειχθουμε στη θεση του. Ή σιγουρα εχει τυχει κατι που αντικειται στον κοσμο μας και στις εμπειριες μας να το κατακρινουμε. «Κοιτα αυτόν τον ανωμαλο ποσα τατουαζ εχει» , «δες ποσα σκουλαρηκια εχει αυτό το φρικιο» ή «δες μαλλια, σαν τερας είναι».

Τετοιες συμπεριφορες είναι καθημερινο φαινομενο. Εχουν ενσωματωθει μαλιστα τοσο πολύ στις ζωες μας που συχνα δεν αντιλαμβανομαστε ότι κρινουμε βιαστικα ή χωρις πολλη σκεψη πραγματα αντιθετα προς εμας. Πολύ συχνο φαινομενο, κυριως στις γυναικες που δεν αγαπουν το ποδοσφαιρο, είναι να λενε ότι αυτό δεν συνιστα κατι παραπανω από ένα αθλημα οπου 22 γυμνασμενοι, αμορφωτοι , αξεστοι αντρες κηνυγανε μεχρι θανατου ένα στρογγυλο φουσκωτο πραγμα που μεσα του εχει αερα. Όμως όπως δεν κοροιδευουμε τα μυστικα της Εδεμ ή το next top model που βλεπετε εσεις, ετσι απαιτουμε να δειχνετε σεβασμο απεναντι στο ποδοσφαιρο κι ας το σιχαινεστε. Και το ποδοσφαιρο δεν είναι 22 μαντραχαλοι που κηνυγανε μια μπαλα….μην το ευτελιζετε..

Σημερα για παραδειγμα το παιχνιδι ουρουγουαη-γκανα, όχι μονο δεν ηταν αυτό το αστειο κηνυγητο που περιγραφετε αλλα μου εδωσε τροφη για φιλοσοφικη σκεψη. Οποιος ειδε το παιχνιδι και βιωσε τις διακυμανσεις των συναισθηματων δε μπορει παρα να ενιωσε χαρα και ικανοποιηση ασχετα με το αποτελεσμα. Οσο κι αν επιμενουν καποιοι να παρουσιαζουν το ποδοσφαιρο ως «προιον αποβλακωσης», «το οπιο του λαου» ή «μεσο χειραγωγησης των μαζων», δεν παυει να είναι κατι ανωτερο. Είναι θα τολμησω να πω η μικρογραφια της ανθρωπινης ζωης.

Το γηπεδο μπορει να μετατραπει από αγωνιστικος χωρος σε θεατρο των ψυχων μας. Είναι ο χωρος στον οποιο μπορεις να δεις το μικρο να κερδιζει τον μεγαλο, μπορεις να δεις το φτωχο να ταπεινωνει τον αλαζονα πλουσιο ή τον πρωταγωνιστη να γινεται ανεπιθυμητος, το θυτη θυμα, τον αχρηστο και παρακατιανο, ηρωα.Ειναι το μερος που ευκολα η ζητοκραυγη γινεται κατακραυγη και το αντιθετο. Σου δειχνει αν το δεις σε μεγαλυτερο βαθος και την ανθρωπινη μοιρα. Σου φανερωνει ότι για να πετυχεις πρεπει προσπαθησεις και να ιδρωσεις. Σου μαθαινει ότι δεν πρεπει να υποτιμας κανεναν. Ταυτοχρονα όμως σου σκαει αυτό το σαρκαστικο χαμογελο της τραγικης ειρωνειας….δειχνοντας σου ότι καποιες φορες οσο κι αν προσπαθησεις η τυχη μπορει να σου επιφυλασσει αλλα σχεδια. Σου δειχνει με λιγα λογια το ευμεταβλητο της ανθρωπινης ζωης και τη μικροτητα σου ενώ την ιδια στιγμη σου δινει κινητρα να κοπιασεις για να πετυχεις, δινοντας εμφαση στις δυναμεις σου σαν άλλος ανθρωπιστης.

Ετσι λοιπον το ποδοσφαιρο περα από μια βιομηχανια του θεαματος που παραγει και εκμεταλλευεται εμπορικα υπεραθλητες, περα από μεσο χειραγωγησης ή μεσον αποπροσανατολισμου και σιγουρα περα από μια μπαλα πισω από την οποια τρεχουν χαζοι για εμας τουλαχιστον τους ρομαντικους υποστηρικτες του αθληματος είναι κατι παραπανω. Είναι αγωνια, χαρα, συντροφια, συναισθηματα, είναι ψυχαγωγια και τροπος διαφυγης από τα συνηθισμενα. Είναι ΑΓΑΠΗ!