ΣΤΑ ΖΩΑΔΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΤΗ ΦΩΝΟΥΛΑ ΣΟΥ ΧΑΛΑΣ

Αφου εκτελεσα ασκησεις ηρεμιας (περιελαμβαναν: εισπνοες-εκπνοες μανικιουρ πεντικιουρ, κουρα ομορφιας, τσαι του βουνου και shopping therapy) καταφερα να τιθασσευσω εν μερει την ενγενει επιθετηκοτητα μου, κατορθωσα να καταπνιξω το θυμικο μου,να αλυσοδεσω τις εκδικητικες μου τασεις και να τις εξοβελισω στα Ταρταρα της Ληθης. (τι ειπα παλιι πψψψ)

Επειτα, αφου κατεβαλα οξυ πνευματικο μοχθο, αφου υπεβληθην σε βαθεία ενδοσκοπηση, εντονο ψυχοπνευματικο αυτοελεγχο και μακρα φιλοσοφικη αναζητηση εφτασα σε μια τελεια αναλογια σε ενα αναλλοιωτο αξιωμα με καθολικη ισχυ, αδιαβλητο στο χρονο, ενα ανεκτιμητο κληροδοτημα για τις νεες γενιες!

Η ορεξη μου να διαβασω ειναι σαν την δυσκοιλιοτητα. Κανει δηλαδη την εμφανιση της τοσο συχνα οσο η διαθεση σε ενα δυσκοιλιο να ενεργηθει. Επομενως, το να εχω ορεξη να διαβασω και να μη μου το επιτρεπουν εξωτερικες συνθηκες ισοδυναμει με την επιθυμια ενος δυσκοιλιου να ικανοποιησει τις εντερικες του προσκλησεις και να μη δυναται να βρει αποχωρητηριον! (τωρα μπορειτε να υποκλιθειτε).

Καλα καταλαβες πιστε μου αναγνωστη! Χρησιμοποιω ξανα ενα πραγματικο γεγονος ως εφαλτηριο για να σας μεταδοσω αποσταγματα της απεραντης σοφιας μου. Το συμβαν λοιπον περι ου ο λογος, ελαβε μερος στην κενρικη βιβλιοθηκη του ΑΠΘ. Ενα μερος, οπου εκκολαπτονται οι επιστημονες του μελλοντος, η γνωση γινεται παιχνιδι, ο φοιτητης ανακαλυπτει τις κλισεις του, βιωνει την επιστημονικη ζωη και προσθετει πολυτιμες πληροφοριες στη γνωστικη φαρετρα του (λογικο ειναι να αισθανεσαι ταπεινος μπροστα μου με αυτα που διαβαζεις). Μπορει να υπερεβαλα λιγακι αλλα δεν ειρωνευομαι. Πραγματι ειναι ενα πολυ ωραιο μερος για να διαβασεις η βιβλιοθηκη αρκει να μη βρισκονται σε αυτη καποια ζωα που νομιζουν οτι προκειται για νυφοπαζαρο.

Πηγαινω λοιπον σημερα στη βιβλιοθηκη με ορεξη να διαβασω και ενω στην αρχη ολα ειναι τελεια και οι σελιδες φευγουν νερακι, αρχιζουν συντομα οι παρεμβολες. Ενας εν δυναμει μαθηματικος περιτριγυρισμενος απο εκφυλα ενδεδυμενες συμφοιτητριες του, νομιζει πως βρισκεται στο πανηγυρι του χωριου του. Και δωστου φωνες, δωστου χειρονομιες και ξεσπασματα.... Η πρωτη μου αντιδραση ενα ξεροβηχας (γκουχου γκουχου)...Ο νεανιας δε φαινεται να ενοχλειται....Υστερη αντιδραση μου, το γνωστο χτυπημα στυλου στο γραφειο (οπως εκαναν οι καθηγητες στο σχολειο). Τιποτα. Ο νεανιας επιμενει να με γραφει στα φρυδια του. Το αποκορυφωμα ομως ερχεται αργοτερα οταν χτυπα το κινητο του, το οποιο οχι μονο σηκωνει μεσα στη βιβλιοθηκη, οχι μονο δεν ειναι συντομος και χαμηλοφωνος αλλα με τη γαιδουροφωναρα του ταραζει το συμπαν "ελα ρε μαλακα, σταση ευζωνων κατεβα, αλλα απο την απεναντι, ναι θα συναντηθουμε σε ενα μισαωρο. Ααα τη εθνικη την ειδες χτες?? ο βλακας ο Ζησης εινα για πολλες σφαλιαρες....". Εκει του ριχνω το πρωτο αγριοκοιταγμα και χαμηλωνει ελαχιστα τα ντεσιμπελ του. Κλεινει το τηλεφωνο, και εκει που λεω θα ησυχασουμε ρωταει τη συμφοιτητρια του "πως λυνεται αυτη η ασκηση??" και αρχιζουν να ανταγωνιζονται ποιος μπορει να φωναξει πιο δυνατα στο παιχνιδι "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΣ". Ο ανταγωνισμος μεγαλος. Η αγωνια εχει χτυπησει κοκκινο και αδρεναλινη βρισκεται στα υψη...μεχρι να παω εγω ο σπαστικος (κατ αυτους) και να τους πω "παιδια δεν ξερω πως εχετε συνηθισει να διαβαζετε...μπορει να θελετε φασαρια, μουσικη, γεωτρυπανα να δουλευουν διπλα σας αλλα εγω θελω απολυτη ησυχια και επειδη ειστε στη βιβλιοθηκη την απαιτω...χτυπω διακριτικα το στυλο ξεροβηχω, αλλα εσεις με γραφετε..". Σιγα τι καναμε η απαντηση τους. Μαζευω τα πραγματα μου βλαστημωντας και φευγω για να μην τους δειρω..

Πολλες φορες αναρωτιεμαι αν πραγματι ο ανθρωπος ειναι κατα κανονα ανωτερος απο τα ζωα... Το σκυλι που γαβγιζει αν το μαλωσεις, ισως ξαναγαβγισει. Αλλα αν το ξαναμαλωσεις θα το βουλωσει. Μερικοι ανθρωποι ομως οτι και να τους πεις δεν εχουν ουτε τη διακριτηκοτητα ουτε την ευθιξια να το βουλωσουν...