Η σημερινη μερα παραηταν ομορφη για να κατσω μεσα.Αποφασισα να κανω λοιπον ενα δωρακι στο φιλτατο ευατο μου και να του χαρισω μια εκδρομουλα.Eκανα ενα μπανακι,ντυθηκα αρωματιστηκα και κοιταχτηκα στον καθρεφτη:
Αφου θαυμασα αυτον τον εκρηκτικο συνδυασμο εξωτικης ομορφιας και περισσης ανδρειας φωναξα χωρις να χασω αλλο χρονο τον πιλοτο του τζετ.
-Ειμαστε ετοιμοι?,ρωτησα.
-Φυσικα κυριε, απαντα εκεινος με ευγενια.
-Ωραια ας ξεκινησουμε λοιπον!
Επιβιβαζομαι και μετα απο λιγα λεπτα ειμαστε στον αερα.Το ηλιολουστο πρωινο χαιδευε απαλα τις φτερουγες του αεροπλανου καθως αυτο πετουσε πανω απο τα συνεφα.Σε λιγο φανηκε η αεροσυνοδος:
-Ενα ουισκι με παγο,της λεω.Και βαλε λιγη μουσικη...
Αφου με σερβιρε εξαφανιστηκε στο πισω μερος.Γρηγορα ακουστηκαν οι πρωτες νοτες της παραδεισενιας πολης.
Πινωντας το ποτο μου ενιωσα το αεροπλανο να κατεβαινει.
<<Φτασαμε >>σκεφτηκα.Πρωτη σταση Ιταλια.
Μικρη βολτα στα στενα της πολης και αμεσως ενιωσα την αναγκη για την πικρη γευση του espresso,το δηλητηριο που σε κανει να φερεσαι λες και καταπιες δυναμιτη. Γεματος ενεργεια λοιπον ειχα ορεξη για ξεναγηση.Ποιο ειναι λοιπον το μερος που προσφερεται περισσοτερο...
Περπατησα και περιπλανηθηκα για aρκετη ωρα μεσα στο πιο θαυμασιο δημιουργημα της χωρας,το Κολοσσαιο.
Σκεφτηκα ποσοι ανθρωποι εχασαν τη ζωη τους και ποσοι δοξαστηκαν στην αρενα του επιβλητικου μνημειου.
Η ομορφια και η αγριοτητα του ανθρωπου στο μεγαλειο της.Ο θανατος του ενος,η σωτηρια του αλλου.Τραγικες στιγμες που περναν σαρκα και οστα για να ψυχαγωγουν τα πληθη μεσα σε ενα αριστουργημα αχιτεκτονικης.
Χαμενος λοιπον καπου αναμεσα σε 70 π.Χ. και σημερα ακουσα την κοιλια μου να γουργουριζει.
Μου φωναζε για τη λαχταριστη λιχουδια των Ιταλων.Αφου εκατσα λοιπον σε ενα γραφικο <<ριστοραντε>> απηλαυσα την πιο νοστιμη μακαροναδα της ζωης μου μαζι ενα κομματι ζεστης πιστας και σκορδοψωμο...
<<Ωρα να πεταξουμε ξανα>>
Πισω στα συννεφα με το αεροπλανο να διασχιζει τον ατλαντικο η μερα εμοιαζε ατελειωτα υπεροχη.Το δειλινο ειχε παρει το πανεμορφο βυσσινι χρωμα του σαν πινακας ζωγραφικης...
αποκοιμηθηκα ακουγοντας το ασμα του Robbie Williams
<<Ναι...θελω να τα νιωσω ολα σημερα>>.
Ξυπνησα μετα απο λιγη ωρα και με χαρα διαπιστωσα οτι δεν ειχε ακομη νυχτωσει.Χαρουμενος κι ετοιμος να γευτω καθε στιγμη κοιταξα κατω:
Το Grand Canyon απλωνοταν στα ποδια μου και για μια στιγμη ενιωσα οτι αιωρουμουν πανω του.Ο τροπος που οι τελευταιες ακτινες του ηλιου γλιστρουσαν πανω στα αποκρημνα βραχια με εκανε να αντριχιαζω.Η μαγεια των χρωματων...η μαγεια της φυσης,ποσο μικροι φαινομαστε μπροστα της!
Το ταξιδι συνεχιστηκε μεχρι που η νυχτα απλωσε παντου το πεπλο της.Σε λιγη ωρα ειχαμε φτασει.
Στο λιμανι του Ριο Ντε Τζανειρο.Φανταχτερο,πικαντικο με τον αερα της θαλασσασς να με δροσιζει.Ακριβως αυτο που ηθελα.Ζωντανο!Καθισα για λιγο και παρατηρουσα τον κοσμο που περνουσε
Χαμενος για αλλη μια φορα σε σκεψεις εφοριας τα ματια μου επιασαν κατι απιστευτο.Ενιωσα την καρδια μου να σταματαει για λιγο και μετα ν'αρχιζει να χτυπα τοσο γρηγορα και δυνατα που νομιζα θα βγει εξω απ΄το στηθος μου για να την ακολουθησει.Εκεινη.Το πιο θεσπεσιο πλασμα που ειχαν δει τα ματια μου.Μου εριξε μια ματια με τα καταπρασινα ματια της.Ηταν αρκετη για να κανει καθε μυ του κορμιου μου να παραλυσει.Επειτα χαθηκε μεσα στον κοσμο.
Πλανεμενος απο αυτο το πλασμα της νυχτας εμεινα να κοιταζω το κενο.
Θα ιδωθουμε ξανα,το νιωθω.Επειτα απο αυτην την τελευταια εμπειρια γυρισα στο αεροπλανο.Σε ολο το ταξιδι το μυαλο μου ηταν αλλου.Ειχε μεινει ακομη στην ιδια θεση,στο λιμανι,να κοιτα εκεινα τα ματια...
Υστερα απο μερικες ωρες γυρισαμε πισω.Η νυχτα κρατουσε ακομη καλα τα ηνια και οι δρομοι της πολης πιο σκοτεινοι απο ποτε.
Η ωρα των συγκινησεων περασε.
Τα χρωματα ξεθωριασαν.Οι ερωτες θα περιμενουν.
Πριν ξημερωσει υπαρχει χρονος.
Χρονος για να βγαλω τη μασκα της καθημερινοτητας.
Χρονος για να συνεχισω αυτο που αρχισα.Το καθηκον με καλει για αλλη μια φορα κι εγω το χω αναγκη...
| "φτου σου αγορι μου" σκεφτηκα, "εισαι πολυ μαναρι". |
Αφου θαυμασα αυτον τον εκρηκτικο συνδυασμο εξωτικης ομορφιας και περισσης ανδρειας φωναξα χωρις να χασω αλλο χρονο τον πιλοτο του τζετ.
-Ειμαστε ετοιμοι?,ρωτησα.
-Φυσικα κυριε, απαντα εκεινος με ευγενια.
-Ωραια ας ξεκινησουμε λοιπον!
Επιβιβαζομαι και μετα απο λιγα λεπτα ειμαστε στον αερα.Το ηλιολουστο πρωινο χαιδευε απαλα τις φτερουγες του αεροπλανου καθως αυτο πετουσε πανω απο τα συνεφα.Σε λιγο φανηκε η αεροσυνοδος:
| <<Τα παρει κατι το κυριο??>>με ρωτα με ναζι. |
-Ενα ουισκι με παγο,της λεω.Και βαλε λιγη μουσικη...
Αφου με σερβιρε εξαφανιστηκε στο πισω μερος.Γρηγορα ακουστηκαν οι πρωτες νοτες της παραδεισενιας πολης.
<<Φτασαμε >>σκεφτηκα.Πρωτη σταση Ιταλια.
Μικρη βολτα στα στενα της πολης και αμεσως ενιωσα την αναγκη για την πικρη γευση του espresso,το δηλητηριο που σε κανει να φερεσαι λες και καταπιες δυναμιτη. Γεματος ενεργεια λοιπον ειχα ορεξη για ξεναγηση.Ποιο ειναι λοιπον το μερος που προσφερεται περισσοτερο...
Περπατησα και περιπλανηθηκα για aρκετη ωρα μεσα στο πιο θαυμασιο δημιουργημα της χωρας,το Κολοσσαιο.
Σκεφτηκα ποσοι ανθρωποι εχασαν τη ζωη τους και ποσοι δοξαστηκαν στην αρενα του επιβλητικου μνημειου.
Η ομορφια και η αγριοτητα του ανθρωπου στο μεγαλειο της.Ο θανατος του ενος,η σωτηρια του αλλου.Τραγικες στιγμες που περναν σαρκα και οστα για να ψυχαγωγουν τα πληθη μεσα σε ενα αριστουργημα αχιτεκτονικης.
Χαμενος λοιπον καπου αναμεσα σε 70 π.Χ. και σημερα ακουσα την κοιλια μου να γουργουριζει.
Μου φωναζε για τη λαχταριστη λιχουδια των Ιταλων.Αφου εκατσα λοιπον σε ενα γραφικο <<ριστοραντε>> απηλαυσα την πιο νοστιμη μακαροναδα της ζωης μου μαζι ενα κομματι ζεστης πιστας και σκορδοψωμο...
<<Ωρα να πεταξουμε ξανα>>
Πισω στα συννεφα με το αεροπλανο να διασχιζει τον ατλαντικο η μερα εμοιαζε ατελειωτα υπεροχη.Το δειλινο ειχε παρει το πανεμορφο βυσσινι χρωμα του σαν πινακας ζωγραφικης...
αποκοιμηθηκα ακουγοντας το ασμα του Robbie Williams
<<Ναι...θελω να τα νιωσω ολα σημερα>>.
Ξυπνησα μετα απο λιγη ωρα και με χαρα διαπιστωσα οτι δεν ειχε ακομη νυχτωσει.Χαρουμενος κι ετοιμος να γευτω καθε στιγμη κοιταξα κατω:
Το Grand Canyon απλωνοταν στα ποδια μου και για μια στιγμη ενιωσα οτι αιωρουμουν πανω του.Ο τροπος που οι τελευταιες ακτινες του ηλιου γλιστρουσαν πανω στα αποκρημνα βραχια με εκανε να αντριχιαζω.Η μαγεια των χρωματων...η μαγεια της φυσης,ποσο μικροι φαινομαστε μπροστα της!
Το ταξιδι συνεχιστηκε μεχρι που η νυχτα απλωσε παντου το πεπλο της.Σε λιγη ωρα ειχαμε φτασει.
 |
| Rio de Janeiro |
Στο λιμανι του Ριο Ντε Τζανειρο.Φανταχτερο,πικαντικο με τον αερα της θαλασσασς να με δροσιζει.Ακριβως αυτο που ηθελα.Ζωντανο!Καθισα για λιγο και παρατηρουσα τον κοσμο που περνουσε
| ειχε τοση ζεστη που αναγκαστηκα να βγαλω το αρμανι πουκαμισο που φορουσα |
Πλανεμενος απο αυτο το πλασμα της νυχτας εμεινα να κοιταζω το κενο.
Θα ιδωθουμε ξανα,το νιωθω.Επειτα απο αυτην την τελευταια εμπειρια γυρισα στο αεροπλανο.Σε ολο το ταξιδι το μυαλο μου ηταν αλλου.Ειχε μεινει ακομη στην ιδια θεση,στο λιμανι,να κοιτα εκεινα τα ματια...
| "Ναι,σιγουρα θα ιδωθουμε ξανα". |
Υστερα απο μερικες ωρες γυρισαμε πισω.Η νυχτα κρατουσε ακομη καλα τα ηνια και οι δρομοι της πολης πιο σκοτεινοι απο ποτε.
Η ωρα των συγκινησεων περασε.
Τα χρωματα ξεθωριασαν.Οι ερωτες θα περιμενουν.
Πριν ξημερωσει υπαρχει χρονος.
Χρονος για να βγαλω τη μασκα της καθημερινοτητας.
Χρονος για να συνεχισω αυτο που αρχισα.Το καθηκον με καλει για αλλη μια φορα κι εγω το χω αναγκη...
